Annesiyle konuşmasının bir yararı olamayacaktı. Sessizce dinleyecek, sonra kadın dediğin kaderine karşı durmamalı. Kara dokunmuşsa karadır. Değiştiremezsin diyecekti.
...Nedir insanların içindeki bu açlık? Bu her şeyi yutma arzusu.
Işık, hava ve sessizlik.
Şimdi bahçe çark ediyor ve parçalanıyor altında bu büyük ağırlığın Hastadan farkı yok!
Ve, ne gidebilmek mümkün ne de rahat kalabilmek burada.
Ve o kargaşada ve gürültüde büyük bir sessizlik vardı. Öyle bir his ki her bir şey zamanla tekrarlanıyor gibi.
Umut, hıyanet ve korku...