Asıl başarı, varoluşunun hakkını vermek ve kendini gerçekleştirmektir. "Hiç kimse" olmak bile şu yeryüzündeki "biricikliğimiz" gerçeğini değiştirmez çünkü.
Hakkının yenmiş olduğunu düşünen şairlerin, başkalarına daha kolay haksızlık edebildiğini görüyoruz.
Dünya eskisi gibi değil artık. Bir sözcüğün bir sayfadan bir belleğe, bir kalbe; bir ülkeden bir ülkeye uzun yolculuk ettiği eski zamanların ağır "tartımıyla" devinmiyor hayat.
Okur Takip Önerileri
Zamanla varılmış olan şimdinin gözleri, ille de en doğru, en haklı, en hakiki bakışımız demek değildir.
Şiir tereddütleri olanların sanatıdır.
İnsanların çoğunun muhakeme gücü körleşmiştir. Kendilerine doğrudan dokunmayan, sivri ucu ısrarla sert bir şekilde duyularına kadar nüfuz etmeyen şey, onları neredeyse hiç harekete geçirmez; ancak gözlerinin önünde cereyan eden, duygularına dokunacak en ufak şey bile içlerinde ölçüsüz bir tutkuyu ateşler. İşte o zaman duyarsızlıklarının yerini gereksiz ve aşırı öfke alır.
İnsanları yargılamaktan değil, anlamaya çalışmaktan zevk alıyorum.
Size daha önce de söyledim, bu adam her duygusunu bir hareket ve jestle anlatabilme gibi gizemli bir güce sahipti; fakat hiçbir şey, yeryüzündeki hiçbir şey bir insanın çaresizliğini, kendisinden böyle tamamen vazgeçtiğini, canlı bir ölü haline geldiğini bu hareketlilik kadar sarsıcı bir şekilde ifade edemez.
Bekleme hattı
I.
Neden gücenmiyorum beni sevmeyenlere
Benim de bazı şairleri sevmem
yıllar aldı.
biliyorum, insan bazen yıllar sonra tanır
bazı akrabalarını
biliyorum, sevmek için yitmemi bekliyor bazıları
gözlerini kaçırıyorlar şiirlerimden
uzağımda duruyor yakınlıkları
Yollarına çıkmam sanıyorlar, bir gün
Kendileriyle karşılaşmaya gittikleri bir kavşakta
bekliyor yaprağını dökmemiş kelimelerim
elinden tutmak için zamanla birbirine benzeyen yalnızlıkları
Sayfa 226Kitabı okudu
Leke, iz, tortu
bir hayat yetmedi bana
biliyordum birkaç kişiyim
bunu başkaları da görsün istedim
içimin aynalarını açtım yabancılara
daha ilk soruda kıyamete uzanan
rüzgârla, suyla oynadım, ateşle kaç defa
kaç kitap yazdığımın ne önemi var
biliyorum ne kalır en fazla
ben çok kişi olsam da
ayların en zaliminde doğan
buğday tanesi, su damlası kadar unutkan
ve çabuk hatırlanan
insanlar!
bir gün ben de yaşamıştım aranızda
hepsi bu kadar
lekem yoksa, izim kalmamışsa,
bir tortu bile değilsem hafızanızda
yine de güzeldi her şey
şiirime değdi dünya
elli yıl, eteğimdeki taşlar
Sayfa 237 - 1998-2004Kitabı okudu
İçimizden eksildi
bir yerlerde beklediğini sandığımız büyük rüyalar
galiba artık heyecanlandırmıyor kimseyi
nicedir eksildi içimizden o çekip gitme duygusu
eski neşesine bir türlü kavuşamayan kalbim
saçıp savurdu buraya gelene kadar
içindeki şarkıları
şimdi gündelik hayatın sade gürültüsü, kuru düzeni kuşatırken
sessizliğimi
ardına saklandığım kelimeler
kadar bir hayat
ölmeden önce okunacak, yazılacak birkaç kitap.
Sayfa 20 - Kasım 1997Kitabı okudu
Işık kırılması
geceleri değişmez
denizin rengi
değişen gözlerimizdir
bir aşk bittikten sonraki gibi
kırılan ışıkta görülen
başkalığın rengi
Sayfa 135Kitabı okudu
VII.
Şimdi gecenin uzun söylevinden, insan olmaktan, toplumsal bir insan olmaktan, onanmaktan ve redd-i ilhaktan toplayabildiklerimiz bunlar. Kendimiz.
Sunaklarımıza acılarımızı koyuyoruz.
Bunlar hiçbir hapishanede yazılmamış hapishane defterleridir Efendim. Lütfen kabul buyurunuz.
Sayfa 94 - Aralık, 1979Kitabı okudu
SAHTİYAN
13.
olmamış, eksik kalmış, ertelenmiş
kaç yaz gecesi terli ırmaklar gibi
artık kavuşamaz kollarım
artık hiçbir yazın yüzüme koyamayacağı o eksilmiş şey
hangi ayın, hangi yıldızın aynasına sırlanmış
ben nerde bulacağım?
ömrümün son kalesi de düştü
kaç kez yaz geçti üzerinden
kaçları mahpus oldu
şimdi ben, günahına emanet edilmiş bir mermi çekirdeğiyim
nefti seyrekliğindedir gözlerim ve yüzümün bir yanı nemli sahtiyan
sen bakma bana, aldırma sevdiğim
boynumdaki hamayılla birlikte
ben on yıldır iyiyim, iyiyim.
Sayfa 23Kitabı okudu