Merhaba Bir anlatı biliyorum, duydum ,yaşadım gördüm diyelim, paylaşmak istedim.
1915 olayları sırasında Türk ve Ermenilerin yıllarca birlikte yaşadıkları köye (Van çevresinde bir yer ) Ermeni çetesi baskın yapıyor.Köyde malum şeyler yaşanıyor ve evin birinde altı yedi yaşlarındaki Türk bir erkek çocuğu bir başına samanlıkta bulunuyor.Bulan kişi aynı mahallede yaşayan yaşlı bir Ermeni.Ailesiz kalan çocuğu alıp oradan uzaklaştırmak ve yine doğuda başka bir köyde yaşayan akrabalarının yanına götürüyor.Onlar da çocukları olmayan bir Kürt aileye evlatlık veriyorlar. Çocuk büyüyor evlenme çağı geliyor. Kürt ailenin bir akrabasının kızıyla evlendiriliyor.Bir erkek çocuk sahibi olan Mehmet sürekli hatırladıklarını,yurdunu, ailesini oğluna torunlarına anlatmalara doyamıyor ve özlemleriyle hayatını kaybediyor.1975 li yillardan sonra artık yetişkin bir adam olan oğlu Ahmet karısıyla ve iki genç oğluyla babasının anlattığı yerlere gidip iz sürmeye başlıyor bulduğu iz onu önce Van' daki akrabalarına sonra İran'a götürüyor.
Sınır çizgisinin öteki tarafında kalmış köyün bir kısmının babasının akrabaları olduğunu, götürülen çocuğu bir zamanlar büyüklerinin aradığını ama çoğu tanığın hayatını kaybetmesi nedeniyle bir şey bulmadıklarını anlatıyorlar.
İnsanoğlu birbirine acı çektirmeyi çok iyi beceriyor!Nice masum bundan payını almış .Ermeni bir anneanne , Türk bir dede hiç farkları yok.Onu evlat edinip sahip çıkan kürt aile işin içine girmiş.O olaylarda her türlü olumsuzluklarıyla başrol oynayan milliyetler bir bakmışsın mağdur olmuş ,koruyucu olmuş.
Ve aslında hepimiz," Kavimler Kapısı Anadolu"nün torunlarıyiz , çoğu insanın görmek istemediği gerçek 👍
Acı hikayeler... Bu kadim topraklarda bir arada yaşamayı başaramamak maalesef hep büyük acılar getiriyor.
Oturduğu yerden çeşitli sebeplerle ahkam kesenler sebep oluyorlar, ya da alkış tutuyorlar yıkıma... Acıyı ise sadece çeken anlıyor...
Dünde bugünde bu yaralardan beslenenler oldu olacak maalesef
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.