Sene 2038. Hanım yanıma gelip heyecanlı bir şekilde bir şeyler anlatıyor. O gün de Galatasaray kaybetmiş, moral sıfır. Hanım hâlâ anlatmaya devam ediyor. Ardından onu dinlemediğimi anlıyor ve karşı kanepeye gidiyor. Bana diyor ki "Bey, ben bir daha sana bir şey anlatmayacağım. Küstüm." Ben de o an neye uğradığıma şaşırıyorum tabii. Sonra yanına gidiyorum. Elimi omzuna atıyorum. Acaba yanlış mı duydum diye kendimi sorguluyorum. Sonra iki elimle yüzünü tutup gözlerinin içine bakıyorum ve diyorum ki; "Söz mü?"