Alıntıyı okuyunca şöyle düşündürdü. Hayat sanki uzunluğu kestirilemeyen bir yolculuk gibi; bizler hep aynı koltukta oturup dışarıyı izlerken yan koltuğa ve koltuklara birileri oturup yolculuğu bazen katlanır, bazen katlanılmaz kılarak o yolculuğu iyi ya da sıkıntılı geçirmemize yol açıyorlar. Ama yolculuk sadece bizim yolculuğumuz; bizler de başka noktadan başkalarının yan koltuğundaki yolcularız gibi.
hepimiz birbirimizi etkiliyoruz, ama ortada ikinci bi kişi varken bizimki yalnızlık oluyor mu, yoksa yalnızlık psikolojik mi, şunu okumuştum bir keresinde; kalabalık içinde de yalnız olunabiliyormuş
Fiziksel olarak varoluşumuz insanlar arasında belki görünürde yalnız olunmadığının göstergesi ama zihinsel ve psikolojik olarak kimin nerede olduğunun saptanması elbette olası değil.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.