İncelemenizi okuduktan sonra, nedense Sadık Hidayet’in Kör Baykuş adlı kitabının ilk cümlesi aklıma geldi: Cümle şu “Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar.”
Evet, herkesin bir hikayesi, bir yarası, hüznü, umudu, haykırışları var sessiz sedasız iken bile, şu kalabalık ve kaos içindeki dünyada yapayalnızken cümbür cemaat. Bir şeyleri çağrıştırır, bastığımız kaldırım, tuttuğumuz dal, rastladığımız yüz, karşıya geçmek için bindiğimiz arabalı vapurdaki bizim gibi sıradan bir yolcunun taşıdığı gri renkli deri çantası. Okuduğumuz paragraftaki kelimeler, anlamlarından kopartarak alır götürür bir yerlere, uzak bir yerlere, geri dönüşlerin güç bela olduğu derinliklere. İlkokul yıllarına, ilk sevgiliye, babanın kan ter içerisinde çarşıdan yaptığı alışveriş filesinin neden şimdilerde yerini plastik poşetlerin almasına. Anneye, abiye, ablaya komşu Yeter teyzeye, küçük teyzeye kadar daha nelere, nerelere alıp gitmez ki gündelik yaşamdaki ayrıntılar?
İncelemeniz de işte böyle, rahmetli Müzeyyen Senar’ın güzel sesi ile birlikte, beni alıp ta nerelere götürdü bilemezsiniz, ben bilirim, küçük teyzemin üzerimdeki ödeyemediğim emeğini, hakkını.
İncelemeniz için teşekkürler, eksik olmayınız ve buralarda olunuz her daim Ferah Hanım.
Yorumunuzu barındıran kelimeler, kitabın tam da özünü yansıtıyor. Teşekkür ederim varlığınız dostluğunuz ve esirgemediğiniz cümleleriniz ile ayırdığınız vakit için.
Dostlardan bir şey esirgenmez Ferah Hanım, zaman ayırmak da bir büyük lütuf değildir. Mümkün olduğunca her daim dostlarımla olmak keyif veriyor inanınız.
Son cümlemin temenni kısmını hatırlatmak isterim. :))
Esen kalınız.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.