Bir kış günüydü her zamanki gibi bulaşıcı hastalıklarla geçen bir kış tatili ... Yine uyanmıştım ama bu sabah diğer sabahlara nazaran uyandığımda hasta birinin üzerine beyaz battaniye serilmiş olduğunu görüyordum, köyü kaplayan bir battaniye ... Annem ve köydeki yaşlılar karın hastalıkların biteceğinin haberini getirdiğini söylerlerdi ama ben buna inanmıyorum aksine dışardan tirtir donan insanlar, hayvanlar , en önemliside ölümcül hastalıkların başlangıcıydı. Buna rağmen karın ortasında oyun oynayan çocuklar , ya onlara ne demeli ? Üşümüyorlar mıydı ? Kar onları korkutmuyor muydu ya da kar aslında sandığım gibi değil miydi ? Hayır hayır ... Ben yanılmıyorum onlarda bir gün anlayacaklardı ... Bu kafamdaki düşüncelerle evin salonuna geçtim birden annem yanıma gelip neler olduğunu sordu bende düşüncelerimin bir kısmını annemle paylaşmıştım annem söze söyle başladı :
Peki sana bunu bir örnekle anlatayım... Aşk dışardan bakılması uzak bir mutluluktur insanlar onu tadmadan anlamaya çalışırlar lakin yapabilecekleri tek şey hep kötü yanını bulmaktır ama aşkı tadan , ne olduğunu gerçekten bilen bir kişi bazen her şeylerin iyi gitmeyeceğini zaman zaman aksiliklerle denk geleceğini bilir ama o asla vazgeçmez ve mutluluğun hazını anlamaya çalışır karda böyledir ... Dışarda oyun oynayan çocukların mutluluğu ,bizlerin umududur . Duygularımızı ortak noktada birleştiren bağdır ...
Sanırım annemin ne demek istediğini anlamıştım ama bende diğer çocuklar gibi tatmak için hemen koşmuştum üşüyordum ama olsun mutluluğa ulaşmak için zorlukları üstlenmek gerekirdi çabucak elimi eldivenimle ısıtarak arkadaşlarımın mutluluğuna ortak olmuştum tadıyordum evet tadıyordum karın bir mutluluk olduğunu bir umut olduğunu anlıyordum , Anlıyordum işte !
Umarım BEĞENİRSİNİZ
anladım , Edebiyat sanmıştım da neyse
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.