Derler ki; karlı bir kış gününde açan güneş, hüsranla geçmiş koca bir ömrü aydınlatan umut ışığına benzer. İşte, tam da her şey bitti dediğim o kış günü, güneş gibi doğmuştun üzerime. Hatırlıyorum da tatil günlerinden biriydi. Kendi karanlığıma bir de kışın soğuğu eklenmişti. Alevleri tavanı aydınlatan sobanın başında oturmuş, kara talihime sövüyordum. Hayatın adil olmadığını biliyordum ama yaşanan her şeyin haksızlık olduğunu düşünmeden de edemiyordum. Belki de bir aydan fazladır ne insan yüzü görmüş ne de evden dışarı adım atabilmiştim. Kendi karanlığımda boğulmakla meşguldüm. Beni o an ne tetikledi bilmiyorum ama kendimi birden sokakta buluverdim. Dışarıda kasvetli bir hava vardı: caddeler karla kaplıydı, yerler buz tutmuştu ve etrafta tek bir Allah'ın kulu yoktu. Aceleyle çıktığımdan üstüme bir şeyler geçirmeyi bile akıl edememiştim. Karşıdan gelen birini gördüm. Yüzünü seçmekte zorlanıyordum fakat elindeki kırmızı eldivenlerden gözümü alamıyordum. Bu gri kubbenin altında, gözüme güzel gelen tek şeydi. Ne hoş.. Karşımda belirdiğinde, içime dolan baharı hissettim. Bir çift kırmızı eldivenin hayatıma güneşi getireceğini nereden bilebilirdim. Belki o kırmızı eldivenlerin gözüme çarpmasa, yanından geçip gidecektim. Gidemedim...
5/12/23 🌻
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.