Rahmetli Cengiz Dağcı, Anneme Mektuplar kitabıyla 1988'de Türkiye Yazarlar Birliği'nin Yılın Romanı Ödülünü kazanmıştı. Hatıralarında ödül kazandığı haberinin geldiği anı anlatır. Hayatını kazanmak için eşi Regina ile birlikte işlettikleri lokantada elinde temizlik bezleri ile birlikte yerleri silerken eşi girer içeri. Türkiye'den bir mektup geldiğini ( belki de telefon, orasını hatırlayamadım. ) ve kitabın TYB tarafından yılın romanı seçildiğini müjdeler. Dağcı o an kendi haline bakar ve gülümser...
Ne kadar trajik değil mi? Mehmet Hocam bu güzel anektodu paylaştığınız için teşekkürler. Ödülü de sonuna kadar hak ettiğini düşünüyorum. Mekânı cennet olsun.
Onu o kadar iyi anlıyorum ki. Hayata tutunmaya çalışırken bir yandan kaybettiği ülkesinin sesi olarak romanlar yazıyor. Nerede? Anadilini kimsenin bilmediği İngiltere'de. Eserleri Türkiye'de yayımlanıyor ancak o zamanın şartları... Bir tane bile okur, eleştirmen yorumu alamıyor. Yazdıklarını konuşabileceği kimsesi yok. Garip Kırım'ın bir garip kalemi idi O... Allah rahmet eylesin.
İçim burkuluyor yazdığı satırları okuyunca. Onun yaşadıklarını yaşamasak bile anlamaya çalışmak bile acı veriyor. Nasıl dayanmışlar diyorsun istemsizce. Umarım bundan sonra kıymeti bilinir (Öldükten sonra kıymet bilmek konusunda üstümüze yoktur, biliyorsunuz.).
Evet hocam. Hatta bir şey daha yazayım. Dağcı'nın Kırım dolu o eserleri 1990 yılına kadar Kırım türkleri tarafından bile bilinmiyordu. Çünkü SSCB dönemi idi. Halen daha bütün eserleri Kırım Tatarcada basılmış değil. Ötüken Neşriyat'ı bu ısrarı ve sahiplenişi için her zaman takdirle anmaktayım.
İnanmıyoruum, bunu bilmiyordum. Çok şaşırdım. Tebrik ediyorum yayınevini.
Vay be...bilmiyordum ; (
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.