Bir gün, bir yorumunuza denk gelmiştim. Orada birisine, lütfen bu durumu böylesi bir dille ifade etmeyin incelemenizde gibi bir hadiseydi ve otizm ile alakalıydı. O zamandır sizi ve konuya olan annelik duygularının hassasiyetini çok iyi anlıyorum. Ne desem, ne yazsam boş. Bunu yaşamadan, çekmeden, kaç gece uykusuz kalmadan, yemeden, içmeden ve en önemlisi de; bana bir şey olursa, çocuğuma kim bakar yarabbim? düşüncesi ile çok özür dileyerek yazıyorum; kendi ölümünden çok onunkini düşünmeden anlayamam sizi.
Şu an sizin için tüm kalbim ve içtenliğimle, hakkınızda en hayırlısını ve bolca sabır dilemekten başka bir şey gelmiyor. En hoş duygular, espriler ve güzellikler ile süsleyemem bu incelemenizi, ama en samimi niyet ile tüm dualarımın sizinle olduğunu ifade edebilirim.
Rabbim yardımcınız olsun ve siz anne, babasına sabır versin. :(
Yorumlamaya çalışmanız, empatiniz, iyi dilekleriniz için teşekkür ederim Adem Bey. Yalnız benim anlatmak istediğim sıkıntılar, ülkemizde tanınan imkanların azlığı ve bürokratik sorunlarla ilgiliydi. Karşılaşılan trajikomik olaylara değinmek istemiştim. :)
Kitabın konu ve içeriğini çok iyi biliyorum ve vakti zamanında rahmetli olan üvey babama sağlık raporu almak için o zahmetlere katlandım. O sıkıntıları da çok iyi biliyorum ve ben bunların dışında, sizin durumunuza yorum yapmayı tercih ettim. Kaçınılmaz bir bürokrasi gerçeğimiz var ve ben devlet için görevimi severek icra ettiğim askeri birliğimde (gemide) bir günlük faaliyet raporunu (iş emrini) onaylatabilmek adına sekiz askeri personel peşinde koşuyordum. Düşünsenize, 20 dk içerisinde hallolacak bir işlem, bazen dört bilemediniz beş saati buluyordu. Demem o ki, siz de haklısınız! Bürokrasi bitmez tükenmez bir şey efendim. Saygılar diliyorum.
Âmin. Teşekkür ederim Metin Bey.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.