Herkes kendi hayatını yaşıyor ve yaşamak karşılığında kendine çıkan faturayı ödüyordu. İşin acıklı yanı şuydu ki insan tek bir hata için bir sürü ödeme yapmak zorunda kalıyordu. Durmadan ödeme yapmak zorunda kalıyordu, işin en doğrusu. İnsanla olan alışverişlerinde Kader, alacak defterini hiç kapamıyordu.
Anılar, korkunç bir hastalık gibi ruhunu kemirip bitirmekteydi.
"Her birimiz Cennet’i de Cehennem’i de içimizde taşıyoruz, Basil," dedi.
Okur Takip Önerileri
Centilmen olan herkes kendi saygınlığına değer verir.
Yapmacıklık kötü müdür? Sanmıyorum.
Kişililiklerimizi çarpıp çoğaltmamıza yarayacak bir yöntemdir yalnızca.
Geçmiş her zaman ortadan silinebilirdi. Pişmanlık, unutkanlık, yadsımayla başarılabilirdi bu. Gel gör ki gelecek, kaçınılmazdı.
Şu yaşam denen şey nasıl da dramatik!
Kişinin kendi kendini suçlaması doyum verici bir lükstür. Kendimizi suçladığımız zaman başka hiç kimsenin bizi suçlamaya hakkı yokmuş gibi gelir.
Hayatın sönmesine gelince; hiçbir hayat sönmez, yeter ki gelişimi yarıda kalmamış olsun.
Günümüzde insanlar her şeyin fiyatını biliyorlarsa da hiçbir şeyin değerini bilmiyorlar.
Çağımızın acıya karşı gösterdiği yakınlıkta son derece hastalıklı bir şeyler var. İnsan yaşamın rengine, güzelliğine, yaşam sevincine yakınlık göstermelidir. Yaşamın cerahatli yaralarından ne kadar konuşmazsak o kadar iyi bence.
Zamane gençleri hayatta her şeyin para olduğunu sanıyorlar.
