..Fakat, artık vazgeçtim;kimsenin yardımına ihtiyacım yok... Ben, şu dünyada yapayalnız bir insanım...
..Bunlar,hülyadan ziyade,açık gözle görülen birtakım rüyalardı... İnsanın kendi kendine yabancılaştığı; iradesi elinden çıktığı ve derin bir ruh çöküntüsüne uğradığı zamanlar,işte böyle olurdu.
Ağladılar,üzüldüler;ama sonra alıştılar işte!... insan denen şu mahlûk nelere alışmıyor ki?
Reader Follow Recommendations
Bazen bir toplulukta, iradeniz dışında, tamamen hislerinize ve iç sezişinize uyarak,birine yakınlık duyar; onunla dost olmak istersiniz..
Yalnızlık bütün şiddetiyle içine girmişti ve onun son gücünü yıkmıştı
Sayfa 57
