Genelde hafta sonları nöbetim olduğu için pek ailemin yanına gidemem ama bu sefer hafta sonum boştu. Ailemin yanındayım. Tabi insan uzak kalınca çok fazla sohbet filan da edemiyor. Ama aile için çocuğu yanında olsun konuşmasa bile olur, onlar için yeterli. Tabi bende kitabımı elime aldım, ders çalışmam lazım. Babam hayretle bana bakmaya başladı.
Uzun süre kitap paylaşımı yapmamıştım kpss çalıştığım için. Sonrasında bir mülakata kaldım ama elendim. Aradan bir hafta geçmeden yine çok üzücü şeyler yaşadım. Ardından da deprem oldu. Evimiz bile yok artık. Bu yazıyı son 1-5, 2 yılda yaşadığım şeyleri unutmamak için yazıyorum. Unutmam mümkün değil aslında ama kimse unutmasın diye. 6 Şubat saat 4:17den beri dışarda sabahlıyoruz. İlk 4-5 gün boyunca bir Allah'ın kulu dahi yardıma gelmedi. Evimiz ikinci depremde girilmez oldu ve biz icerdeydik. Kafamıza duvar parçaları düşerek çıktık o evden. Ben her gözümü kapattığımda evin salonunu sallanırken görüyorum. Elektrikler kesilmişti, Kahramanmaraşta son birkaç yılın en çok kar yağışı o gece ve devamında ki 2-3 gün devam etti. Şebekeler gitmisti. İlk 10-15 dk'da kime ulaşabildiysek sonrasında 1 hafta kimseyle konuşamadık. İnsanın kendinden bile vazgeçtiği anlar olabiliyormuş. Bu psikolojide nasıl yeniden toparlanırım bilmiyorum. Sizlerden eğer sonuna kadar okuyan olursa sadece dua istiyorum. Hayat bir şekilde devam ediyor, edecekte hayatta olduğumuz sürece ama ne kaldığı yerden ne de eskisi gibi...
Yasemin