Emperyalizmler tuzağa düşürmek istedikleri ülkeleri kültürleriyle fethetmez. Kültürsüzleştirerek, kültürsüzlüklerine inandırarak yok eder.”
Cemil Meriç - Mağaradakiler
Seni sevmiyorum ey olmak, seni sevmiyorum dünyanın tekinsiz kimsesizliği, sen dilsizsin karşılık vermiyorsun yakarışlara, karşılık vermiyorsun acıya ve kayboluşlara. Öyle ölüyüm ki, gözlerimi sonsuzluğa kapatmam gerekmiyor ve ruhum öyle acı çekiyor ki cehenneme gitmeme gerek yok.
Her insanın yaşayabileceği iki türlü hikaye vardır. İlki, şu an gözümüzün önünde duran, gerçekte yaşanan. Bu hikâye geriletici ve umutsuzluklarla dolu. Diğer hikaye ise bir tür ütopya, ya da Adorno’nun da dediği gibi ‘haklı vicdan’. Yani, vicdanın haklılığını iddia ettiği şey. Bu hikaye yıldan yıla gelişiyor. Örneğin, günümüzde kimse artık köleliği savunmaya cesaret edemiyor. Ütopya, mevcut olanın da ötesine geçmek demektir. Kölelik düzeni, sömürge düzeni, kadınlara karşı ataerkil düzen bir zamanlar değişmez görünüyordu. Ancak, tüm bunlar yok edildi ya da etkileri azaltıldı. Ütopya, içimizdeki karmaşık bir illüzyon demek değildir; tarihsel bir güçtür. Öyle bir zaman gelecek, bu güç kendini hakikatler ışığında yeniden canlandıracak. İşte bu devrim anıdır, çok gizemli bir andır. Bu nedenle umut gerçekliktir.
Jean Ziegler
Sigmund Freud’un kızı Anna'ya yazdığı mektup:
“En güvendiğin insanlardan kötülük görüp üzülmen senin güçsüz biri olduğun anlamına gelmez. Fizik kurallarına göre sırtını dayadığın bir nesne birdenbire giderse sen de o yöne devrilirsin. Yani bunun güçsüzlükle bir ilgisi yok.”