"...Çünkü insan kendi özünü ne kadar erken fark ederse, kendisiyle ne kadar erken ilişki kurarsa o kadar yaşıyor demektir..." (sayfa 24)
Ben ilk defa bir kitaba geç kaldığımı hissettim. Daha önce okumamış oluşumun eksikliğini duyumsadım. Keşke üniversitenin başlarında, hatta daha öncesinde okusaymışım dedim sonra. Zira 18 yaşımda ailemden ayrılıp küçük ilçemden büyük bir şehre okumaya gelmiştim. O yaşa kadar ailesinden hiç uzakta kalmamış bana etrafında tanıdığı insanların, duygularını anlayacak hiçbir arkadaşının olmaması biraz ağır gelmişti sanırım. Bocalamıştım... Kendimi hiçbir yere ait hissedememe duygusunu yaşamıştım, üniversiteye yeni başlayan birçok genç gibi. Sanki ben hep başkalarıyla var olmuşum da onun eksikliğini yaşıyor gibiydim.
Sonra kendimi keşfetmeye, kendimi daha iyi tanımaya başladım. Tabi buna biraz geç kalmış olsam da. Geç olsun güç olmasın diyelim (geç oldu, güç de oldu ama sonuç olarak oldu:))
İşin esprisi bir yana bu konu yani kişilerin kendini ayrı bir birey olarak keşfetmesi, tanıması gerçekten önemli bir konu yani ben öyle olduğunu düşünüyorum (benimle aynı hisleri yaşamış olan kişiler ne demek istediğimi iyi anlayacaktır).
"Var mısın?"da da buna yeterince değinilmiş, Doğan Cüceloğlu tarafından gayet güzel bir şekilde açıklanmış.
Kitabın sonlarında da Doğan Cüceloğlu film, kitap ve müzik önerilerinde bulunmuş.
Biliyorum biraz uzun oldu ama hislerimi tam olarak anlatabilmek istedim, umarım fazla sıkmamıştır incelemem.
Keyifli okumalar dilerim :)
Kıyamet Koptuğunda adı verilen kitap çanakkale kara savaşında
