Arabama yıllarca gözüm gibi baktım. Her sabah çalışmadan önce motorunu ısıttım, lastiklerini kontrol ettim bir çizik olmasın diye en sakin yollardan gittim. Kimse ona zarar vermesin diye hep tetikteydim. Ama meğerse o çoktan başkasının garajına park etmiş..bir gün sabah çalışmadı. Anlam veremedim. Her şey normaldi sanki, ama bir sessizlik vardı. Sonra öğrendim… Başka biri onun direksiyonuna çoktan geçmiş, o artık başka yollarda, başka duraklarda…
en çok da bu koydu:) Ben hâlâ onu tamir etmeye çalışırken, o çoktan yeni bir yola çıkmış. Hâlâ bagajımda onun izleri var. Radyoda en son birlikte dinlediğimiz şarkı çalıyor. Ama artık ne sesine ulaşabiliyorum, ne de geri vitesine.
Tüm hataları ben üzerime aldım, tüm masrafları ben ödedim ama sonunda terk edilen ben oldum. O ise yeni biriyle, yepyeni bir rotada… Sanki hiç bozulmamış gibi…