İstanbul'un bazı semtlerinde, güvenlik güçleri, şiddet olaylarına tanıklık etmiş olmalarına rağmen karakolları terk etmemişler. Örneğin, Samatya Karakolu'nun komiseri ve polis memurları kendilerini karakola kilitleyerek, ancak ertesi günün erken saatlerinde tekrar dışarı çıkmışlar.Bazı durumlarda polis memurları olaylar sırasında alkış bile tutmuş ve saldırganların devam etmesi için onları cesaretlendirmişlerdir.
Sayfa 21Kitabı okudu
"Bizim evimiz, Beyoğlu'ndaki Kalyoncu Sokak'taydı. Şiddet olayları patlak verdiğinde, kapıcı Mehmet, anneme 'Korkmayın Madam, bizim evde saklanabilirsiniz dedi. Eline bir Türk bayrağı aldı, dış kapıyı kilitledi ve binanın önünde durdu, ilk saldırganlar geldiğinde, onlara burada Rum oturmadığını söyledi ve
adamlar gerçekten de evimizi yağmalamadan gittiler.
Sayfa 25Kitabı okudu
Davutpaşa Kışlası, sokaktan rasgele toplanan suçsuz adamlarla doluydu. Her gün yüzlerce insan buraya getiriliyor, savcılık tarafından sorgulanıyor ve tekrar serbest bırakılıyordu. Ve ertesi gün yine yeni tutuklamalar yapılıyordu. Dışarıya karşı, faillerin yakalanması için ciddiyetle uğraşıldığı izlenimi verilmek isteniyordu.
Aslında Ermeni, Rum ve Yahudiler toplam nüfus içerisinde küçük bir oran teşkil ediyorlardı; ancak, ekonomideki üstünlükleri görmezlikten gelinemezdi. Özellikle ithalat-ihracat şirketleri ve sanayi tesislerinin büyük bir kısmı, doğrudan ya da dolaylı olarak gayrimüslimlerin elindeydi.
Sayfa 123Kitabı okudu
Beyoğlu'nun çehresi değişti; bazılarının zannettiğinin aksine İstanbul asıl 1963'ten sonra Helen nüfusunu göndermiştir. Bununla
birlikte 1955 yılı 6-7 Eylül olayları Türkiye'nin dışarıdaki adına çok zararı dokunan, aleyhte abartılan bir propagandayı daima besleyen yüz karası bir tertip ve kontrolsüzlük demektir. Anadolu'daki ve Rumeli'deki bin yıllık Türk hâkimiyetinin tanımadığı, bilmediği
bu saçma tertip, imparatorluğun bıraktığı miras üstünde bir lekedir.
Aşina KitaplarKitabı okudu
