Ve çocukken her şeyden aldığımız lezzeti, hiçbir şeyden alamıyor oluyoruz o masum günlerimizdeki kadar.
Çocukken her şeyin sahibi olmak için büyümek isterdik. Büyüdük ; şimdi her şeyden uzak olmak için hep çocuk kalmak istiyoruz.
Dibi tutmamalı kalbimin, yanmamalı o güzelim duygular . O en güzel duyguları taşıyan kalbim , asla kararmamalı.
Esasında yaz yağmuru, öyle bahar ve kış aylarında yağan ince yağmurlara pek benzemez. İri yağmur damlaları, bulutların tükürüğü gibi çarpar gün geçtikçe yitirdiğimiz insan yanımızın yüzüne.
Oysa bir çocuk saflığında yaşayabilmeli yağmuru.
Yağan yağmura aldırış etmeden, her mevsim sokakların tadını çıkarırken çocuklar, büyükler neden şemsiyelerin altına saklanır? Saftır ve tertemizdir çocuklar. Yağmur çocukların yüzlerinden en fazla toprağın, pasın, tozun kirini akıtabilir. Peki ya biz büyükler için öyle mi? Ruhlarımızda birikip yüzümüze aksetmiş kirleri, günahları, veballeri akıtmasından korktuğumuz için mi saklanırız şemsiyelerin altına?