Ne zaman kendimizden ödün versek,ne zaman birine sonsuz güvensek daha çok kırılmadık mı? O zaman ne gereği var ki yanlızca sevgi vermenin,hissetirmenin?Ne gereği var her seferinde kırılacaksa güvenimiz? O mutu olsun,o gülsün ,onun canı yanmasın,moreli bozulmasın diye kaybetmedik mi hepimiz? Peki bizim canımızın acısı,kalbimizin kırığı kimin umurunda? Aslında hiçte kimsenin umurunda değil ..Birileri herşeyi yoluna koyuyor ,hayatına bakıyor.Sevgi ,emek , fedakarlık.....
Hepsi bizim kendi kuruntumuz.
Çünkü sevgi,emek fedakarlık karşılıklı olduğu sürece anlam kazanıyor.Ee böyle olmayınca da sevgimiz gibi iyi niyetimizde kimsenin umurunda olmuyor...