Bitti dediği anda yeniden başlarmış insan. Başka yerde başka şekilde başka hayatlarla: mutsuz, tedirgin ama yeniden… Ve bitti dediğinde durduğu zannettiği her şey; yeniden yepyeni güzellikler için çarpmaya devam edermiş, yani nefes alıyorsa insan umut var demekmiş…
Biz ona görə əzab çəkirik ki aldığımız dan çox verdiyimizi düşünürük. Ona görə əzab çəkirik ki sevgimiz gizli təsdiqsiz qalıb. Biz öz qaydalarımızı qoya bilməmişik...
Məhəbbətdə isə qaydalar yoxdur. Əlbəttə, dərslikləri əzbərləmək, ehtirası cilovlamaq, davranış strategiyası hazırlamaq olar- bütün bunlar cəfəngiyatdır. Qərarı ürək verir. Yalnız onun qərarı vacib və gərəklidir.
Biz nadir hallarda möcüzənin ətrafımızda olduğunu boynumuza alırıq. Möcüzələr bizim lap yanımızda baş verir, səma işaretleri bizə yol göstərir, mələklər onları eşitməmizi xahiş edir...
"Neden onu takip ettim ki? Onu sadece görmekle yetindigimde ne kadar mutluydum! Bana bakıyordu, bu olan üstü birşey değilmiydi? Beni sever gibi görünüyordu. Bu kadar yetmez miydi? Ne yapmak istedimki? Bundan ötesi yoktu. Aptallık etdim. Benim hatam!"
6 Şubat 2023, gece 4.17, şiddetli bir sarsıntıyla yataktan fırladım. İlk aklıma gelen çocuklardı. Odalarına gidip yataklarından onları nasıl alıp yere attım, üstlerine kapandım bilmiyorum. Bekledim, bekledim, bitsin diye bekledim. Ama boşuna beklemişim. Eşyalar hiç durmadan devrilmeye başlayınca bitti, dedim, buraya kadarmış her şey. 12 kat