Saat 01:14 2şubat Salı. Şu an dünya üzerinde son kez bir kağıt parçasına yazı yazıyorum. Aslında bakarsanız, yazmak konusunda pek istekli sayılmam. Aklımın ölüme erdiği yaştan beri intiharı düşünürdüm. Çoğu kez bu fikirden en yakınımdakilere bahsettim. Eyleme geçirmemin on dört yıl sürmesi dışında sürpriz olmadı. Anlık değil, nerden bakarsanız bir
Kimseler görmedi Ömür hanım, bu dünyadan ben geçtim. İçimde umudun kırk kilitli sandıkları, elimde bir avuç düş ölüsü yüreğim -içinde senin ve benim ağırlığım- benim olmayan bir garip gülümsemeyle yüzümde, incelik adına,
ben geçtim..
“Tek kolla ölmek çok zor,” diye ağlıyordu babam. “İnsan tek kolla kendini asamıyor. Tabancam da yok ki kendimi vurayım. Hadi bileğimi keseyim desem, nasıl? Ev yüksek olsa kendimi atıcam. Ama üçüncü kattan atlayıp ölmeyen çok.”