Nitekim Nazım bir şekilde girdi hayatıma. Pişmanlık mı? İnsan hiç ölümcül bir hastalığa yakalandığına şükreder mi? Eder. Bir şekilde üç adım önden giden, ellerini arkadan kavuşturmuş öğütler veren bir adam düşünün. Öğretmen gibi. Ayaklarıyla çamurda bıraktığı izleri bir düşünün, belki beş adım sonra üzerine basacağınız. O kadar net, o kadar temiz izler ki bunlar o çamurun içinde, o izlerin üzerine basacaksınız. Ki zaten basacaksınız. Hayatı Nazım çizmiş gibi. Başka çareniz yok. Nazım bu kadar net işte. Ayak izlerine basmaktan başka çareniz olmayan bir dev adeta. “Bunları benden öğren.“ diyen tarzda bir dev. Bu bir geçiş evresi gibi. Nazım’la tanıştığınızda geçtiğiniz bir tünel var. İnsan sevmeyi öğreten, umut saçan bir tünel bu. Ve hayır, buna rağmen tünel beyaz değil. Sarmaşıklarla, renklerle ve birden fazla çeşit çiçeklerle dolu bir tünel. Kuşkusuz herkesin, farkında olmadan bir dönem geçtiği bir yer.
