“Çok sevdiğin ama geri döndüremeyeceğin kişiler, her hatırladığında seni tekrar tekrar terkeder.” diyor Tolstoy. İyi bir hafıza, en büyük cehennemdir. Bunu, unutmayı beceremeyenler iyi bilir."
_Alıntı_
Hayatta herkes her an her şeyi yapabilir ve kimin ne yapabileceği benim kontrolüm, iradem dışındadır; bana düşen, benim sorumluluğunda olan, kim ne yaparsa yapsın orada benim ne yapacağım olur.
Problemli çocuklar yoktur; problemli ebeveynler, problemli öğretmenler, çok problemli toplumlar ve çok problemli okullar vardır. Çocuğu "problemli" diye işaret ederek psikoterapiste getiren yahut gönderen kim ise problemin kaynağı da başta o, sonra hiç sorgulamadan ona inanan kişilerdir.
Hâlbuki, ister çocuk ister yetişkin olsunlar, insanların mutsuz olma hakkı vardır ve bu hakka saygı gösterilmesi gerekir.
...Neden mutsuz olduğunu anlamamız elzemdir. Bir anne babanın en büyük suçu, çocuğunu tanımamak, anlamamaktır.
Çocuk kendisine yapılan muameleyi "normal" olarak algılar, kabul eder ve norm olarak zihnine yerleştirir. Çocuk sorunun ne olduğunu anlamaya, tanıyabilmeye başladığında ise artık yetişkindir.