"Stefan Zweıg" okurken hep aynı his oluyor içimde.Kitabın içinde sadece hikâyeyi okumayıp içimde hissettiğim bir kitap daha.Bir kadın bir aşk bir yaşam.İnanılmaz farklı hissettiğim bu kitapta isimsiz kadına üzülmek yerine bu kadar kutsal bir duyguyu yaşayabildiği için şanslı saydım kendisini.
"Beni asla tanımayacaksın,asla.Yaşarken buydu kaderim , ölünce de bu olsun.Ömrümün son anlarında çağırmak istemiyorum seni, adımı ve yüzümü sen bilemeden gidiyorum.Ölmek kolay benim için, çünkü öldüğümü uzaktan hissedemezsin.Ölüyor olmam acı verseydi sana,ölmezdim." Bu satırlarla bir kadının aşkını en güzel şekilde anlatsada bu kadar güzel seven bir kadın, görünmez bir kadın olarak veda etmiş olması hikâyenin acı veren kısmıydı.