Christian Bobin kadar düşünceleri dinlendiren, göğüsteki hırçın dalgaları durultan, zihindeki bulanıklığı berraklaştıran ve ruhu dinginleştiren bir yazar daha tanımıyorum. Sanırım bu özelliği şairliğinden mütevellit. Kısa cümleler ile oluşturduğu metinleri ayırıp, şiir gibi mısra mısra yazsa kesinlikle şiirden ayırt edemezsiniz.
Kendisini “Neşe-İnsan” kitabı ile tanımıştım ve içeriğindeki satırlar adı ile birebir eşleşecek şekilde ruhuma neşe getirmişti. Bu kitabın adının “Eksik Parça” olması ise, önyargılı olarak beni “Acaba bu kez yazdığı farklı bir tarz ve bir ‘eksikliğin imgelemi’ mi?” sorusuna itmişti. Ama kitabı okurken ve bitirdiğimde hissettiğim duygu yine ve yine mutluluktu... Günün, haftanın, hatta ayların yarattığı tüm olumsuzlukların terapisiydi... Omuzlardan atılan ağırlık, zihinden boşaltılan saçmalıklardı...
Çocukluğun özlemiyle dolup taşan, aşkın ve sevginin gücü ile harmanlanan kısa öyküler diyebileceğimiz içerikteki bu kitap, “iyi ki...” dediklerimin arasında yerini aldı.
Sevgiyle...
