Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.13
AyşenErdal
AyşenErdal
@Aysen_Erdal
Yüksek Lisans
Fethiye
İstanbul
283 okur puanı
Nisan 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Dağlık Kuzey Arnavutluk…
Kolunda siyah kurdele ile, yani ölümün işareti ile dolaşanların vadisi…
Ölüm Bölgesi…
“Ölüm kurallarının, yaşam kurallarından önce geldiği” bölge…
Hesabını soğukkanlılıkla yapan ve benzeri olmayan katılıktaki “Kanun”un hükmettiği yer…
“Dünyanın başka hiçbir yerinde, kesilmek üzere işaretlenmiş ağaçlar gibi, üzerlerinde ölüm işareti taşıyan insanlarla yolda karşılaşmanın mümkün olmadığı” kadim bir diyar…
Gelini bile, ola ki terk ederse kocası tarafından vurulsun diye, çeyizinde “Gelin Fişeği” ile gönderenlerin toprakları…
Ve yüzyılların bitiremediği kan davası…
Ve kasvet, kasvet, kasvet…
Anıymış gibi yazılan öyküleri ya da tam tersi, öykü tarzında yazılan anıları okumayı seviyorum. Hele ki yazar yarattığı ya da yaşadığı olaylardan ziyade, bu olayların kendi üzerindeki zihinsel etkisini yazıya aktarırken, bu etkiyi okura da verebiliyorsa ne mutlu biz edebi haz arayışındaki okurlara…
Ara ara fazla detaya girip sıkıcılık dozunu yavaşça, ağır adımlarla arttırma gafletine düşse de, bu olumsuz ivmelenmeyi tek bir cümle ile olumlu bir kulvara çekme becerisi sayesinde şahsen Krüger’den o edebi hazzı yakaladığım için kitabı sevdim.
Ancak uyarmak zorundayım: ‘Öykü okuyacağım.’ niyetiyle okuyan hayal kırıklığı yaşayabilir; ve hatta ‘Anı okuyacağım.’ niyetiyle başlayan daha büyük hayal kırıklığı yaşayabilir. Siz bu iki türün birleşimi olarak başlayın ki keyfini çıkarabilesiniz.
Şöyle anlatayım: (-).(-)=(+)
Sevgiyle…
Ben ki “Dabbe”leri “Siccin”leri şarabın yanına peynir tabağı yapmış bir cengaver…
Ben ki “Annabelle”leri “The Conjuring”leri biranın yanına fıstık etmiş bir yiğit…
Ben ki “Halka”ları “Garez”leri rakının yanına kavun diye kesmiş bir gözü kara…
Ben ki “Paranormal Activity”leri çizgi film niyetine izlemiş bir civanmert…
Dedim ki “Korku öyküleri mi beni korkutacak?”
Nitekim korkmadım… Ama çok çok çok eğlendim. Sevgili yazarımızın su gibi akıp giden ve esprili anlatımı, bana sanki Alper Canıgüz okuyormuşum hissiyatı yaşattı. Sürpriz üzerine sürprizlerin de olması bu okumaya daha da heyecanlı bir hava kattı. Keşke biraz daha uzun olsaymış, tadı damakta kaldı.
Sevgiyle…
Okur Takip Önerileri
Sevmedim, sevemedim. Kendimi çok zorladım sevebilmek için; inciğini cinciğini araştıra araştıra okudum; kelime oyunlarından etkilenebilmek adına defalarca döndüm durdum… Ama olmadı, olamadı; olduramadı bu kez Guillermocuğum Cabreracığım İnfanteciğim.
Peki eğlendim mi? Evet çok eğlendim; hatta bazı yerlerde kahkahayı bastım. Çünkü İnfante, kişi isimlerini, kelimeleri, şarkıları, filmleri, meşhur replikleri, yazarları, kitap alıntılarını vs. edebiyata ve sinemaya olan mutlak hakimiyeti ile satırlarda kendisine oyuncak etmiş ve evirip çevirerek bir şekilde metne uydurmuş. Bu da yer yer mizaha ve tabii ki iğnelemelere dönüşmüş.
Peki sorun ne? Elbette ki çeviri…
Çeviri derken bunu kesinlikle sevgili çevirmenimize yüklemiyorum. Sn. Seniha Akar’ın cesareti ve başarısı tartışılamaz bile. Kitap zaten İngilizce’ye çevrilirken bir erozyona uğramış olacak ki sevgili çevirmenimiz de Türkçe’ye çevirirken olağanüstü bir çaba ile dipnotlarla biz okurları aydınlatmaya çalışmış. Ancak çifte çeviri olunca okuma ahengini ve ritmini ister istemez kaçırır durumda kaldım.
“Güzel olan hiçbir şey hülasa edilemez.” demişse de ünlü şairimiz, ben yorumumu toparlayarak kısaca söyleyebilirim ki, karşılaştırıldığı üzere kesinlikle bir Ulysses değil…
Bu kez ritmimiz tutmadı İnfanteciğim; ¡Perdóneme!
Sevgiyle…
Bu muhteşem kitap ile 30 Mart 1972’de yaşanan ve gencecik canların katledildiği Kızıldere olaylarına ışık tutuluyor.
İcracısı, karşı icracısı, hükümeti, devrimcisi, askeri ve polisiyle tüm safların hatalı olduğu; yine tüm saflarca düşünülmeden ve acemice yapılmış eylem ve operasyonların bir bütünü denilebilecek Kızıldere olayının tüm detaylarına bu kitapla ulaşabilirsiniz. Tabii ki büyük insan Uğur Mumcu farkı ile…
Sol kesimi bile daha fazla fraksiyonlara bölünmeye sevk eden bu kara gün ile ilgili tüm zabıtlar, belgeler, ifadeler, röportajlar ve hukuki yorumlar net bir şekilde okurun bilgisine sunulmuş.
Uğur Mumcu’nun “Sonuç” başlığı ile yazdığı son dört sayfa ise sadece okunmakla kalmamalı; EZBERLENMELİ…
Keşke yaşanmasaydı…
‘İlk yanım’ “Sükut, doğru sözün anasıdır.” derken, ‘diğer yanım’ "Bilirken susmak, bilmezken söylemek kadar çirkindir." diyor. Hatta bu ‘diğer yanım’ "Alimler meclisinde sükut, cahillerin en güzel süsüdür." de diyor.
Karşılığında ‘ilk yanım’ "Konuşmak ihtiyaç olabilir; ama susmak bir sanattır." diye bağırırken aynı zamanda kulağıma fısıldıyor: “Biliyorum… Susmak, yüreğinde patlak veren savaşı durdurma çabasıdır."
Durup susuyorum ben de; yorumsuz bırakıyorum. Zira, önümüz kış, dam soğumuştur artık…
Okuyun… Okuyun… Mutlaka okuyun…
Artık tüm dengeler değişti ve “öyküler” hakkında hiçbir cevabım eskisi gibi olmayacak. Çünkü bu kitaptan sonra, bir öykü aşığı olarak, “En çok sevdiğin ve etkilendiğin öyküleri kimden okudun?” diye sordukları zaman şöyle bir durup “Sabahattin Kudret Aksal mı desem, Bekir Yıldız mı, Oktay Akbal mı desem yoksa Orhan Duru mu? Ya da J.L.Borges mi İtalo Calvino mu demeliyim?” diye düşünmeme gerek kalmayacak. Kat’i surette, zerre tereddüt etmeden “Elbette İlya Ehrenburg!” diye cevabı yapıştırarak dönüp gideceğim. Tıpkı şöyle: Elbette İlya Ehrenburg! Hadi iyi akşamlar…
“Aşk mı para mı?” dediler fakir oğlan Avare Mustafa’ya. “Aşk” dedi, buldu aşkı kendi dengi Aynur’da…
“Aşk mı para mı?” dediler fakir aşık Avare Mustafa’ya. Ailesi için, onların perişan hallerine üzüldüğü için “Para!” dedi bu kez istemeye istemeye, aşkı Aynur’a rağmen, hiç sevemeyeceği kodaman kızı Hülya ile evlenerek…
“Aşk mı para mı?” dedi kendi kendine eskinin fakir oğlanı, şimdinin Bey’i, ama cenderedeki Avare Mustafa. “Yeter!” dedi, aşkı seçti ve koştu Aynur’a, üzüntüsünden bebeğini kaybeden Hülya’sını ölüm döşeğinde bırakarak…
Orhan Kemal’den yine hayatın ta içinden bir kitap…
10 öykü kitabının ardından, 28 romanından basım yılına göre* okuduğum 13’üncüsüydü. Şimdilik ilk üçe koyamasam da üst sıraları zorlayacak bir romandı. Her ne kadar Avare Mustafa kendine göre iyiliği ve kötülüğü ile eksiksiz oluşturulmuş bir karakter olsa da, birincilikte hala Suçlu İkilemesi ile Cevdet karakteri yerini koruyor.
Sevgiyle…
*Hanımın Çiftliği Üçlemesi’nin 2 ve 3’üncü kitaplarını basım yılı sırasından bağımsız okumak durumda kaldım, zira ilk kitap 1958’de yayımlanmışken 2’ncisi 1961, 3’üncüsü ile 1970’de (ö.s.) yayımlanmıştır.
Bukowski’nin Chinaski’si, Fante’nin Bandini’si, Burgess’in Alex’i, Gogol’un Akakiyeviç’i, Yusuf Atılgan’ın C.si, Camus’nün Meursault’u, Özarıkça’nın Ters Adam’ı ve şimdi de Walser’ın Haydut’u… Hangi kitapta olursa olsun her karşılaştığımda hayranı olduğum anti-kahramanlara bir yenisini daha eklemiş oldum ki zaten kitaba da adını vermiş. Anlatıcı bu Haydut Efendi’yi öyle bir tanıtmış ki, o umumun düşmanı, kendini anlatmaktan aciz bir ahmak, bir budala, bir geveze, gönül böceği, ezelden dangalak, değer bilmeyen, tek başarısı olmayan bir parya, düzene ayak uyduramayan, topluma karşı olan görevlerini yerine getiremeyen, iç ve dış dünyasını hizaya sokamayan densiz bir herifin teki… Gel de hayran olma bu adama!
Walser’ın hayat hikayesinden ve yazdığı mikrogram adı verilen şifreli sayfalardan transkripsiyon ile çözülebilerek ölümünden sonra basılan metinlerinden uzun uzadıya bahsetmeyeceğim, ama araştırmanızı önermeden de geçmeyeceğim.
Hayat hikayesine bakıp, bu kitaptaki anlatıcıyı ve romanın Haydut’unu karşılaştırdığınızda, birbirleriyle bağlantılı -ki bu bağ zıt bir şekilde nefret ve sevgi içerikli- muhteşem bir üçlü ile karşılaşacaksınız: Kitabın sonuna kadar yerden yere vurduğu adamı, kitabın son cümlesiyle yücelten bir anlatıcı; Haydut’un yukarıda saydığım özellikleri; yazarın edebi avareliği…
Oldukça zor bir kitap; yorucu, taahhütsüz ve savruk… Ama edebi bir şölen…
Ve son…
Serinin 7’nci, son ve en hacimli kitabı Gölün Hanımı ile birlikte The Witcher efsanesine veda ettim.
Ciriciğim, altıncı kitapta zalim Bonhart ve ekibinden kaçarken kurtuluşu Kırlangıç Kulesi’ne sığınmakta bulmuştu. Ama tahminlerimizdeki gibi bu kule ona kurtuluşu geçici bir süre sağlayabildi; hem de ayrı bir uzay-zaman çıkmazında…
Serinin en heyecanlı ve en soluk kesici kitabı…
Kitap, Vysogota adındaki yaşlı bir münzevinin, bizim sarı kız Ciri’yi kendini kaybetmiş ve ağır yaralı şekilde, gözlerden uzak bir bataklıkta bulması ile başlıyor. Aslen Corvolu olan bu amcanın sevimliliği, iyilikseverliği ve bilgeliğine hayran olmamak elde değil. Kendisi bir fizikçi, cerrah,
Serinin 5’inci kitabında Geralt’ın Ciri için ateşin içinden geçmesi gerekiyordu. Bu, Geralt’ın “Ateşle İmtihan”ıydı.
Ciri, bilinmeyen bir yerde, içerisinden çıkan canavar ruh “Falka” ile Sıçanlar Çetesi’nin bir üyesi olarak kasaplık yaparken, bizim çilekeş witcherımız Geralt bembeyaz saçlarını daha da ağartmaya devam ediyor.
Kitap, hain büyücü Vilgefortz’tan yediği bir ton dayağın izlerini -ki bu dayak Savaş Cebeci’nin Kaan Kazgan’dan yediği dayağın bin katıydı- Brokilon ormanlarında muhteşem dryadların üstün çabasına rağmen tamamen silemeden, yanında Dandelion ve Milva ile, Ciri’ye ulaşabilmek için yollara düşen Geralt’ın maceralı ve ölümcül yolculuğu üzerinde yoğunlaşıyor. Bu yolculuk sırasında kendilerine renkli karakterlere sahip birkaç isim de katılıyor: Kana susamışlığını bastırmış bir vampir olan Regis (favori karakterim diyebilirim), iyilik peşinde koşan cüce Zoltan Chivay ve diğer komik cüce arkadaşları ve Nilfgaardlılığını inkar etse de onlar için çok önemli bir komutan olan Cahir.
Ekibin, temposu hiç düşmeyen yolculuk maceralarını soluksuz ve keyifle okuyabilirsiniz.
Bu arada serinin başından beri adı geçen “Eski Kan” ve “Falka” hikayelerine de bu kitapta açıklık getiriliyor.
Yennefer’i de es geçmiyoruz tabii ki. Thaned Adası’ndaki baskından sonra ortalardan kaybolan menekşe gözlü güzel büyücümüz, az da olsa tekrar endamını göstermeye başladı.
Dizinin 3’üncü sezonunu daha fazla dayanamayıp yarıda bıraktım. Çok fazla farklılık var, o yüzden de bir daha izler miyim bilemiyorum.
Seriye 6’ncı kitap ile devam ediyorum.
Sevgiyle…
Vergilius’un Ölümü kitabı ile sonsuz hayranlığımı sunduğum Hermann Broch’tan okuduğum ikinci kitap Bilinmeyen Değer oldu. Kısaca bu kitaba -kendi deyimiyle- “yaşamı saf bilgiye odaklanmış bir insanın, Richard Hieck’in romanı” diyebiliriz. Broch bu kitabında da yine sarsıcı, vurucu, düşündürücü ve zaman zaman karamsarlığa düşürücü hayat görüşünü,
Eğil Dağlar, Yahya Kemal’in İstiklal Savaşı nabzını gün gün tuttuğu yazılardan oluşmaktadır. Başkomutanımız Mareşal Gazi Mustafa Kemal Atatürk tarafından da kesilip saklanan bu yazıları okumadıysanız inanın ki Milli Mücadele konusunda eksiksiniz.
1940’lardaki rengarenk insanlarla dolu sımsıcak bir mahalle yaşamının, drama yer vermeden akıcı ve ustaca anlatımı... Bir göz atın derim. Ayrıca 3 cilt basılan öykülerini de sakın kaçırmayın…
Sevgiyle…
