“İnsanlar...” dedim fısıldayarak. “Taşırlar insanları. Kundaktayken, tabuttayken. Hep taşıyacak birileri olur. Bazıları dostluktan, bazıları cepteki paradan, bazıları da içinde bulundukları sistem bir gün onlara da taşınma sırasının geleceğini söylediği için, taşırlar insanı...”
Ne olursa olsun, ana dilinin orijinal aksanını bozanlardan hep nefret etmişimdir. Ülkesinden uzakta doğup büyüdüğü için dilini döndürememeyi kendine hak görenlerden iğrenmişimdir. Kesinlikle bir özrü yoktur, ağzı yaya yaya Türkçe konuşmanın.
Okur Takip Önerileri
Dinlemek ve inanmak en zorudur. Anlatmak ve uydurmaktan daha zor. Olağanüstü bir saflık ister.
Ve en büyük acının kendininkinin olduğunu düşünüyorsun. Dünyadan haberi olmayan bütün geri zekâlılar gibi.
Bağımlılıktan nefret ettim. Gitmemi, terk etmemi engeller diye.
Medeniyetten daha kötü bir şey varsa, o da medenî olmaya çalışan bir medeniyetsizlik...
Darwinist dostluklar! İşlevini kaybedince yok olanlardan...
Ancak düşmeyi bilenler köprüden, karşıya yüzülerek de geçilebileceğini öğrenir.
Kontrolsüzlük, anormallik, farklılık, bütün bunlar korkutucu gelir burjuvaya.
Perdesiz enstrümanlara daha yakın hissederdik kendimizi. Sınırları daha geniş olduğu için.
“There’s no plan. That’s the fuckin’ plan!”
Dürüst olalım... Dinler ve Tanrılar! Hepsi ben ölünceye kadar.
“Yarar yok bu dünyada! Ölüm varsa yarar yok! Ölüm bütün sihri bozar. Kurtardığın hayatlar da ölür. Aldığın Nobeller de paslanır. Doğduğun evler de yıkılır. Bin yıl yaşa, görürsün!” dedim kendime...