Goethe'yi ilk Prometheus şiiri ile tanımıştım. Bu da okuduğum ilk kitabı oldu.
Hikayenin ortalarında, Werther ile Albert'in intihar ile ilgili görüşlerini paylaştıkları bölümde Werther'in intihar hakkındaki uçuk fikirlerine katlanamamış, Albert'in fikirlerini mantık bakımından en sağlıklısı olduğunu düşünürek Albert'e hak vermiştim, intihar çözüm değildi olmamalıydı, elbette bir çıkar yol mümkündü diye düşünmüştüm, ancak hikayenin sonlarında Werther umutsuzluğuna okuyucu olarak beni de ortak etmeyi başardı ve içinde bulunduğu durumdan tek çıkış yolunun bu olduğuna şaşırtıcı bir şekilde ikna oldum.
