*Üniversite yurdunun gıcırtılı demir ranzasından dışarıyı izlerken, karşı caddedeki kitapçının camını süsleyen kırmızı bandanali kadındı.. Sylvia.
Soğuk bir kış sabahında yattığım yerde doğrulup bir hışşımla cebimdeki son paranın dörtte üçünü bu kitaba vermiştim.
Sylvia; Türk edebiyatının Nilgün Marmara'sı, Tezer Özlü'sü, Didem Madak'ıdır.
İntihara meyilli yaşantısıyla girdi hayatıma. Bunaltıcı rutin kosturmacalari ile bir bir aynı yolu yürüyüp durduğum bu güzel kadının sırça fanusa gizlediği kişiliği depresyon hallerini ve adını koyamadigim mahrurluğunu sığdırdığı bir sandiktir bu kitap.
Burada; ilk intihar denemesini bu yapıtta derledi. Kitabın orta sayfalarına gelmeden can alıcı bir kaç dize aklımda hâlâ dönüp dolaşıyor.
"Her yerde zil sesleri duyuyorum, telefon zilleri, bana değil; kapı zilleri, bana değil; bütün kızlara güller geliyor, bana hiç yok… Umutsuzluk"
Sylvia, umutsuzluk ve ölüm temasını her şiirine sığdırirdi. İlk intihar denemesinin ardından yaşadığı evlilik ve sahip olduğu iki çocuk dahil olmak üzere depresyon Sylvia'nin yakasını bir türlü bırakmamıştı.
Son dizelerini intihara koştuğu son yolda ölmeden önce kaleme almisti.
"Kadın tamamlanmıştır artık
Ölü,
Bedeninde başarmanın gülüşü…"
Sylvia'yı bu karmaşık ve binlerce soru ağzına sığdıran asıl olay ise intihardan önce yanına not aldığı kâğıtta "Doktor Çağırın" yazmasiydi.
