Üniversiteye başladığım şehirle memleketim arasında kilometrelerce yol vardı.O kilometreleri her gidiş gelişte bir çok yollar aştığımı, bu yollarla birlikte hayatta da yollar aldığımı sanırdım.Sonra atandım yakına ve sonra daha yakına... Zahirdeki yollar kısaldıkça içimdeki kilometreleri fark etmeye başladım.Evet içimde de upuzun yollar almıştım, ama adressiz pusulasız...Daha çok yeni "İnsanı eksilten kaybedişleri değil ; zannedişleridir." diye bir cümle okudum.İçimdeki yolları kaybettiğimi kabullenseymişim her şey çok daha kolay olacakmış, oysaki beni eksilten doğru yolda olduğumu zannedişlerimmiş...Son zamanlarda onu da başarmıştım, adresli ve pusulalı bir yol.Bir hayli yolda almıştım.Fark ettiğimde; her yerim yara bere, içim toz duman.Yolun kenarında bir yerlerde.Ve artık bugün adresli ve pusulalı yolun yine en başında.Ne diyordu Tarık Tufan;
Yeniden!
Yeniden!
Yeniden!
Allah yeniden başlayanların yardımcısıdır.