“Söylentiye bakılırsa konuşmak en büyük bela. Topluca susuyoruz. Sessizlik vicdanlarımızı kanatsa da günü kurtarıyor. Vicdanlarımıza tütün basıyoruz.”
Yine hayata bakış açımı değiştiren, beni yüreğime doğru sürükleyen bir eserle karşı karşıyayım.. Kadir Öztopçu’nun 2019’da kaleme aldığı üç bölümdem oluşan, ölüm, ölüm korkusu gibi konuların yoğun işlendiği “kimsenin bilmediği insanlar” eserinde ilk bölüm uzun ya da olağan sayılabilecek öykülerden oluşuyor. İkinci bölüm yani Kısa Bir Ara’ da kısa bir çoğu tek sayfalık olan öykülerden oluşuyor. Son bölüm olan Kimsesiz Yolarda ise hem uzun hem kısa öykülerden oluşuyor. Toplumun kıyısında kalmış gerek vicdan yoksunluğumuz gerekse de alışıla gelmiş durumlarımızla görmezden geldiğimiz insanların iç dünyalarının derinliklerine girip hüzünlü hikayelerinin içinde buluyoruz kendimizi. Eseri okurken içeriğinden etkinlendim ama özellikle ilk bölümde yazarın üslubunu beğendiğimi söyleyemem. Tavsiye ederim. Bizi toplumun kıyısına sürükleyen, hepimizin bildiği ama aramıza mesafeler koyduğumuz insanların, içimizde silikleşen insanların iç dünyalarında kendimi bulduğum bir eser...
