Dostoyevski: “ Her şeyin en çoğunu, tesadüfi ortak alaşımın eriyik halde bulunduğu ve geriye lav gibi akışkan ve yakıcı bir dünya duygusundan başka bir şeyin kalmadığı kızıl koru, duyumsamanın kızıl korunu ararlar ;amok koşucusu gibi hayatın içine koşarlar, ihtirastan pişmanlığa, pişmanlıktan yine eyleme, suçtan itirafa , itiraftan esrimeye koşarlar, ama kaderlerinin bütün yolları son noktaya ağzında köpüklerle yere yuvarlanıncaya yanda bir başkası onları yere serinceye kadar her yere ulaşır.