Beethoven Senfoni No:6 (Pastoral) referansı elbette ki boş değil. Nitekim, bestecisi bu senfoniyi, “görülenleri tekrar yaratmaya çalışmak yerine, duyulanları anlatmak” biçiminde tanımlamış. Kitapta, kör kız insanların gördüklerinin “Dere kenarı sahnesi” kadar güzel olup olmadığını sorduğunda rahip, senfonide dünyanın olduğu gibi değil de olması gerektiği gibi yani kötülük ve günah olmasaydı dünyanın alacağı şekilde tasvir edildiğini düşünür ve “gözleri olanların içinde bulundukları saadeti tanımadıklarını” belirtir. Bence, günümüzde belki de Brezilya dizilerine konu bir hikayeyi (kör kıza aşık olan rahip, rahibi sevdiğini zannederken ameliyatla gözleri açıldığında aslında rahibin oğluna aşık olduğunu anlayan ve rahibin telkiniyle aşkını öncesinde reddetmiş olduğu rahibin oğlunun kendisini manastıra kapatması sebebiyle aşkın saadetini artık yaşayamayacağını düşünerek intihar eden kör kızdan teşekkül bermuda şeytan üçgeni) yazarın, doğaya dönüş bağlamında senfonik bir üslüpla işlediğini söyleyebiliriz. Yine bu bakışla, hikayenin, 6. senfoni kadar sıcaklıkla “duyguya” yönelmiş olması ile Beethoven’ın duyma arızası yaşadığı gerçeği birleştiğinde; kör kızın sembolize ettiği yazarın tıpkı Beethoven gibi doğaya/doğala olan hayranlığı ve insanın doğayla mücadelesinin anlamsızlığını (din üzerinden) felsefi bir sevgi diliyle ortaya koyuşuna şapka çıkartmak gerekir.
