Her yeni yaş bizlere farklı bir şeyler öğretiyor. Her evre bizi başka bir pencereden bakmaya zorluyor. Öyle bir evreye denk geldim ki. Kendi içimde ve dışımda verdiğim tüm savaşlar anlamsız gelmeye başladı. En sevdiğim insanlara olan güvenim yerle bir oldu. Şu an her şey anlamsızmış gibi geliyor. Dostluk, aşk, aile... Büyümek böyle bir şey miydi? Yoksa her şey mi anlamını yitirdi? Belki de yanlış anladım hayatı kimse benim gibi yaşamıyor artık haytını. Her şeyiyle bu kadar fedakarlık ya nankörlük ya da acı bir ders veriyor. Sevdiklerimiz için neler yapmalıyız? Nelerden vazgeçebilmeli uğrunda neleri göze alabilmeliyiz? Belki de bu yaşın da sorusu budur ve cevabı bu yaşın sonunda verilmelidir.