Bütün bunlar ve şarkılar, Rusça değil Gürcü dilindeydi, çünkü Gürcistan Romanov İmparatorluğu'na henüz eklenmişti. Bin yıldır Bagratiyoni hanedanı tarafından yönetilen Sakartvelo (Batılılar için Gürcistan, Ruslar için Gruziya) Krallığı, İslami Moğol, Timur, Osmanlı ve Pers İmparatorluklarına karşı, şövalyelere özgü cesaretle dolu bağımsız bir Hıristiyan siperi olmuştu. Krallık en güçlü dönemini, Rustaveli'nin ulusal destanı Panter Postlu Şövalye ile ölümsüz kılınan Kraliçe Tamara'nın 12. yüzyıl imparatorluğu zamanında yaşamıştı. Krallık yüzyıllar boyunca birbiriyle çatışan çeşitli prensliklere bölündü. 1801 ve 1810'da Çar Paul ve Çar I. Aleksandr, bu prenslikleri ilhak ederek kendi imparatorluklarına kattılar. Ruslar Kafkasya'nın askerini fethini ancak 1859'da, otuz yıl süren bir savaşın ardından Şeyh Şamil ve Çeçen savaşçılarının teslim olması üzerine tamamladılar. Bu arada, Gürcistan'ın son parçasını oluşturan Acaristan, 1878'de alındı. St. Petersburg'daki İmparator saraylarında ya da Tiflis'teki vali konağında hizmet eden en aristokrat Gürcüler bile bağımsızlık hayali kuruyorlardı. Keke'nin yiğitlik ve evliliğe ilişkin Gürcü geleneklerine uyulduğu için duyduğu gururun kökleri buralara kadar uzanıyordu.