Sırtım Ağrı Dağı’na dönük,yüzüm İran’a çevrili.Ne garip!Burada Türk bayrağı,orada İran bayrağı.Bu toprakları şu dikenli teller mi ayırıyor?
Oysa şu ağacın kökü bu tarafta ,dalları öbür tarafa sarkmış,ağacın umrunda değil.
Yaradan kusursuz kurmuştu endazesini,yaradılış mükemmeldi.Ama kul kısmı dünyayı eğriltmekle kalmadığı gibi bu eğrilikten dolayı rahatsızlık da duymuyordu.
Eksiktiler.Sanki Âkif”Vurulup tertemiz alnından”dizelerini daha yazmadan yaşamak mümkün değilmiş gibi.
Sonra dönüp kendime baktım.Acaba ben ne kadar eksiktim?