Şunu söylemek gerekir ki, gülmeyi unutan insan yoksuldur, ağlamayı unutan da vicdansız. Ama her ikisini birden unutan kişi artık insanlıktan çıkmıştır.
Artık sesini duymayacağım. Olduğum kadını, bir zamanlar olduğum çocukla bir araya getiren onun sesi, sözleri, elleri, tavırları gülüşü ve yürüyüşüydü. Geldiğim dünyayla aramdaki son bağ da koptu.
Kendi ayakları üstünde duran kadınlara hep hayran kaldım. Allah herkese o ayaklardan nasip etsin. Bende yok. Bitiş çizgisine sürünerek ilerliyoruz işte.