Kalbinde öy le coşkun bir tutku vardı ki Ordınov’un içini ümitsizlik, öfke ve korkunç bir hiddet kapladı... Katerina’nın yüzünden bir ıstırap dalgası geçti, kafasını yeniden kaldırdı ve Ordınov’a öyle alaylı, öyle küçümser bir bakışla baktı ki Ordınov neredeyse dengesini kaybediyordu. Birdenbire ihtiyarın gülmeye başladığını ve odayı şeytani, öldürücü, tüyler ürperten kahkahalara boğduğunu sandı. Çirkin, karanlık bir düşünce yılan gibi kafasının içinde süründü.
"Yaşamın rengi, parıltısı, girdabı, gürültüsü karşısında, yatağından yeni kalkmış ve etrafındaki insanların donuk hareketlerinin çeşitliliğini ilk defa görmüş bir hasta gibi yorulmaya başladı."