Nedendir bilmem ama Zweig eserlerinde hiç kusur bulamıyorum. Hatta bir antidepresan etkisi yaşıyorum. İnsanı asla boğmayan, akıcı, merakı taze tutan ve başka bir anlatımla duysak belki yadırgayacağımız cümleleri öyle kibar bir üslupta, öyle berrak aktarıyor ki her kitabında hayattan bir parça görüyorum. Sanırım benim kurgu eserlerden beklentim de tam olarak bu. Özellikle insanın iç dünyasını yansıtıyor ise...
