Sabitlenmiş gönderi
Uzun süre tasarlanmış bir intihar, diye düşündüm, umutsuzluğun birden ortaya çıkarttığı bir eylem değil.
Kuramda anlıyoruz insanları, ama uygulamada onlara katlanamıyoruz, diye düşündüm, onlarla çoğunlukla isteksiz birlikte oluyor ve onlara kendi bakış açımızla davranıyoruz. Oysa insanlara kendi açımızdan değil her açıdan bakmalı ve ona göre davranmalıyız, diye düşündüm, onlara öyle davranmalıyız ki, onlara önyargılı davranmadığımızı söyleyebilelim, ama bunu beceremiyoruz, çünkü gerçekten de herkese karşı önyargılıyız.
Okur Takip Önerileri
Büyük olasılıkla biz aslında mutsuz insan diye bir şey olmadığından yola çıkmalıyız, diye düşündüm, çünkü çoğu kişiyi biz mutsuzluklarını ellerinden alarak mutsuz kılarız. Wertheimer mutsuzluğunu yitirmekten korkuyordu ve kendini başka bir nedenden ötürü değil bu nedenle öldürdü, diye düşündüm, zekice bir müdahaleyle kendini dünyadan uzaklaştırdı, bir anlamda, artık kimsenin inanmadığı bir sözü yerine getirdi, diye düşündüm, tıpkı milyonlarca diğer acı çeken yoldaşını mutlu etmeye çalıştığı gibi onu da mutlu etmeye çalışan bu dünyadan kendisini ayırdı, kendisine ve herkese karşı çok büyük acımasızlıkla buna engel olmayı bildi, çünkü tıpkı diğerleri gibi, kendisini ölümcül biçimde, başka hiçbir şeye alıştırmadığı gibi mutsuzluğuna alıştırmıştı.
