Çünkü insan denen mahlukun en önemli niteliklerinden biri unutmaktı. İyiliği de kötülüğü de acıyı da, mutluluğu da, korkuyu da, sevinci de unuturlardı. O yüzden aynı hataları tekrarlarlardı.
‘Önce ben’ demişti bir akşam konuşurken, ‘önce ben iyi olacağım ki, sonra etrafımdakiler iyi olsun, onları mutlu edebileyim… Ben önemliyim, kimsenin beni kırmasına, üzmesine izin veremem, bu sen olsan bile…’