aysun s
@DopplerEffecct
galiba İngilizce bilmediğimi anladı, çok temel konuşuyor benimle
TOGÜ
56 okur puanı
Eylül 2016 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
aysun s tekrar paylaştı.
Eğer farklıysan, yalnızlığa mahkûm oluyorsun. Yalnız olana acımasız davranıyorlar.
Sayfa 146Kitabı okudu
Kendimi sevemediğim için başka birinin beni sevme ihtimaline inanmadım. Kimse sevmez beni diye düşündüm hep. Sevilmeyi yakıştıramadım kendime. Korkaklığım buradan geliyor. İnsan kendini sevmeyince başkasından bir beklentisi olmuyor. Belkide sevilme ihtiyacı hissetmiyor. Sevemedim
kendimi bildim bileli. Sevenim olmuştur belki ama içimden sevemeyince beni, kimsenin sevgisini göremedim, kapattım gözlerimi. İnanmadım. İnanamadım. Siz önce kendinizi sevin. Sevilip sevilmediğinizle ilgilenmeyin. Çünkü kaybettiğim herkes mezara tek girdi.
Kimseden bir beklentiniz olmadığında hayat daha çekilir hale geliyor. Karşılık beklemeden yapın her şeyi. Gülebildiğiniz kadar gülün. Hayat yeterince zor kapı açacak size. Siz gülüşünüzü, umudunuzu, hayallerinizi, yarınlarınızı hiç bırakmayın. Herkes gittiğinde sadece onlar kalacak yanınızda. Üzüldüğünüzde mutlu olduğunuz günleri getirin aklınıza. Konuşacak kimse olmazsa yanınızda hayal kurmaya başlayın. Hayaller sizi insanlardan daha iyi anlar. Çünkü onlar size ait olacak. Kimse bilmeyecek imkansız olduklarını ya da gerçekleştirmenize ne kadar yakın olduğunuzu. Kendinizle idare edin ki düştüğünüzde daha kolay kalkın ayağa. Elinizi tutacak biri muhakkak olacaktır. Ama siz en kötüsüne hazırlanın. Hepinizi anksiyeteme davet ediyorum. Buyrun gelin. Beraber yalnız kalıp delirelim el birliğiyle.
Okur Takip Önerileri
Sadece bana olmuyordur eminim. Üzgün olduğumda kendimi hasta gibi hissediyorum. Sadece uyumak çözüm gibi geliyor. Ama bu yaşıma kadar hiçbir şeyi uyuyarak çözmüş değilim. Unutmak buna dahil değilse tabi ki. Beni yeren kişi yine ben oluyorum. Bu durumda ikinci bir düşmana gerek yok sanırım. Neden öyle yaptın, neden bunu dedin diye sürekli tartışıyorum kendimle. İki kişiyim, hatta bazen daha kalabalık oluyorum. Bir insan en fazla kaç kişi olabilir ki ? Kalabalık ruh haline bile alışır insan, ama bir türlü kendine alışamazmış. Sahi siz kendinize nasıl alıştınız ? Duymadınız mı kafanızın içindeki sesleri , görmediniz mi yanlış yolda olduğunuzu düşündüren adımlarınızı ? Kızmadınız mı hiç değişen ruh halinize ? Sanırım siz kendinizi böyle kabul ettiniz. Ben edemedim. Kendimle nasıl baş edeceğimi öğrenemedim. Yenilmedim belki ama Azer Bülbül gibi başaramadım diye bağırmayı çok isterdim.
Sahi bir insan kendinden nereye kadar kaçabilirdi? Ya da kendini sevmeye ne zaman başlardı. Emeklerken mi, saklandığı ilk oyunda sobelendiğinde mi, koşup düştüğünde aldığı ilk yarada mı, okuduğu ilk aşk kitabının sonunda kavuşanların olduğunu gördüğünde mi ? Karşıdan karşıya geçerken sevmeye çalışmıştım kendimi bir keresinde. Sağa sola bakmadan geçsem ne olur ki diye düşünürken...