Ecrin Ela
@Ecrin_elaa
Her kitap bir yolculuktur.
26 okur puanı
Mart 2024 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Uyandığımda ansınız yüzüme düşen hayaldesin...
Baktığın yerde olmak için çabaladığımsın...
İçine soluduğun havayı paylaşmak için dua edenim...
Gizli gizli ağlarken baktığın aynaya yansıyan hüznündeyim...
Ellerimde olmayan ellerinin çaresizliğindeyim...
Ve içim dışım seninle doluyken yalnız kalışlarımdasın...
Kavuşmadan ayrılanların yerindeyim...
Sendeyim ve sen bende değilsin...
Sayfa 188Kitabı okudu
Eğer üzüyorsa bırak gitsin. Ömür dökülen şu gibidir... eğilip zamandan toplayamayacaksın.
Sayfa 147Kitabı okudu
Yaraları merhem tutmayan hasta gibiyim son zamanlarda.
Geceler avutmuyor hayallerimi üstelik,
içimde binlerce şiir kan ağlıyor
ve ben susuyorum yine.
Sayfa 146Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Çocuk yüreğimde büyüttüm seni, sensizken seni yaşadım satır aralarında... Şarkı mısralarında hep sen vardın...
Sayfa 137Kitabı okudu
O kendini çözmeye yeni başlamışken kız onun karakterinin kitabını yazmıştı...
Sayfa 136Kitabı okudu
Hayal etmek gerçekleştirmenin yarısıdır.
Sayfa 101Kitabı okudu
Sen kendinden verdiğin için dostun çok olur.
Hele bir de sen iste, hepsi birden yok olur.
Sayfa 87Kitabı okudu
Çetinmiş bu sevdanın acısı, boş veremiyorum...
Sen yoksan sunduğun hayatın ne anlamı var...
Varlığından öte gidemiyorum...
Ben... Bir tek sensizliği içime sığdıramıyorum...
Sayfa 23Kitabı okudu
Kaçıp giden bir tren gibi hissediyordu hayatını. Her durak bir acı, her gidiş bir başka sancıya konuk olacaktı.
Sayfa 14Kitabı okudu
Yokluğunuzu hissetmeyene;varlığınızı kurban etmeyin.
Sayfa 7Kitabı okudu
Sen benim; herkese gülümseyerek anlattığım kaderimsin.
Sayfa 5Kitabı okudu
Şu an değil biliyorum ama birlikte ya da ayrı, her aşk ölümü tadacak.
Sayfa 308Kitabı okudu
Herkes içinde çığlık çığlığaydı. Büyük bir çığlıktan sonrası her zaman derin bir sessizlikti.
Sayfa 287Kitabı okudu
Yaşanan onca şeyin telaşından acılarını bir kenara atabiliyordu insan. Bir kenara atıyor ve aklına geldiğinde yüreğinde büyük bir çarpıntıya sebep oluyordu. Kaybedilenlerin kalplerdeki yerleri asla değişmiyor, sadece acılar yaraya dönüşüyor ve kabuk bağlıyordu. Biz insanlar da hatıralarımız gözlerimizde canlandığında, bazen o yaralarımızı kaşıyor ve kanatıyoruz. O an bizi rahatlatsa da izi kalıyor, kaşıdıkça daha derin izler bırakıyordu bizlerde.
Sayfa 287Kitabı okudu
