Hiçbir şey istemiyor,hiçbir şey ummuyordum.Hiçbir şeyden korkmuyordum.Bu yüzden özgürdüm.Çünkü yaşamımız boyunca bizi köleleştiren isteklerimiz,umutlarımız,korkularımızdır.
“Sizi eve bırakabilirim” dedi.Gözlerine baktım.Bu bakışlar açıkça “Sen yoksul,zavallı,değersiz bir memursun;otobüslerin peşinden koşarsın.Seni arabama alacağım,çünkü dişi bedenini arzuluyorum.Benim gibi saygın bir müdür tarafından arzulanmak sana onu vermeli.Kim bilir belki bir gün yükselmene de yardımcı olurum,”diyordu.
Ben bir şey söylemeyince tekrar sordu: “Sizi eve bırakabilirim”
Sakin bir sesle yanıtladım :”BEDENİMİN FİYATI,MAAŞIMI ARTIRARAK ÖDEYEBİLECEĞİNİZDEN ÇOK DAHA YÜKSEKTİR.”