Cinselliğin doyurulmasıyla aşk tükenmişti ve birbirimizin karşısında aslında gerçek duygularımızla, gerçek ilişkimizle kalmıştık.
Birbirimize duyduğumuz bu öfkenin nereden geldiğine şaşıyordum, oysa mesele son derece açıktı: Bu öfke insan doğasının, kendisini bastıran içindeki hayvana karşı protestosundan başka bir şey değildi.
Sevdikleri bir varlık için kendilerini değil, sevebilecekleri bir varlığı kendileri için feda ederler. Bunun sevgi değil, bencillik olduğu ortadadır.
Reader Follow Recommendations
Mutsuz insanların kentte yaşamaları daha iyidir. İnsan kentte yüz yıl yaşar da çoktan öldüğünün ve çürüdüğünün farkında bile olmaz.
Herkes onun gibi değil miydi? En az umutlanmaları gerektiği zamanlar en çok umarlardı.
