Ernest Hemingway
@ErnestHemingway
14 okur puanı
Mart 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
En çok da yağmur yağdığında seviyorum bu şehri
Herkesin yüzü ıslak başı öne eğik
Sanki herkes suçunu kabullenmiş gibi…
karşılıksız aşk
"Diyelim ki balıkmışım ben, sen de balıkçı. İkimiz de biliriz sineğe bile kıyamazsın, öyle boş oltayı atarsın denize. Bilirsin salak olmadığımı, ama aşık olduğumu bilmezsin. Ben sana inat yakalanırım şaşırırsın nereden çıktı bu diye... İstediğin balık değil ki, oturmak iskelede. Mecbur çekersin yukarıya. Acı çekiyorum, uzanırım avuçlarına. Dudaklarıma dokunursun, iğneyi çıkartacaksın ya, yoksa sevdiğinden falan değil.. Bilirim senin yanında yaşayamayacağımı, sen de bilirsin. Öldürmeye kıyamazsın, bakarsın avucundaki aptal balığa, ben de sana... Sonra beni kurtarmayı seçersin, ben avuçlarında ölmeyi seçmiştim oysa... Bırakırsın denize. Yüzünde kahraman gülümseme. Hayat kurtardın ya biraz önce. Sessizce boğulurken mavilerde son kez bakarım iskeleye, iskeledeki aptal balıkçıya, sen de kurtardığın balığına..." Ne de olsa dedim ya kıyamazsın...
Okur Takip Önerileri
"Son ırmak kuruduğunda, son ağaç kesildiğinde, son balık avlandığında, beyaz adam paranın yenmeyen bir şey olduğunu anlayacak."
Baharı yaz uğruna tükettik,
Aşkı naz uğruna.
Ve papatyaları seviyor sevmiyor uğruna.
Derken ömrü tükettik bir hiç uğruna...
Toprak şöyle söyler üstünde yürüyenlere, İyi hava atıyorsun ama gelince anlaşırız.
Benim çırpınışlarım sevinçten değildir.
Ele geçirilmiş kuş da çırpınır.
Umursamazlığım da sevincimden değil.
Bazı olayları hatırlamamdandır.
stemediğim konuları bazan düşünmemeyi başarabiliyordum.Bazan da tam tersi oluyor,düşünmeyi istemediğim bir resmi ya da kelimeyi aklımdan hiç çıkaramıyordum.
Hafiftim, güzeldim, rüya gibiydim; bakmasını bilmedi.
Her insanın bir öyküsü vardır, ama her insanın bir şiiri yoktur.
Senin saçların niçin öyle?
Siyah, beyaz, kısa, uzun..
Öldürmekten daha ağır bir şey,
Niçin anlamıyorsun?
Biz kahve değirmeniyle, kahve cezvesiyle, kahvesiyle, eviyle, minderiyle,hukukuyla, felsefesiyle kendimize bir ikinci dünya yaratırız. Sonra da bu yarattığımız dünyanın esiri oluruz. Başlar o bizi yaratmaya.
...En çok sesini aradım.
Gözlerinse asılı bıraktığın yerdeydiler hâlâ.
Gözlerini sildi zaman..
Dedim ya… Eylül’dü.
Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin.
- Benim artık rahatım yok! dedi.
İnsan talihi bu idi. Hiç kimse yıldız olarak kalamıyordu. Muhakkak hayalimizdeki yerinden inecek, herkese benzeyecekti.
