Kötülük ya da keder olarak içimizden dışımızdan bizi kuşatan ne varsa, yağmurla birdenbire gerçekliğin dışına çıkmıştı. Doğa, yaşama sevincini suyla sokmuş olmalıydı insanın yüreğine.
Salondaki sessizlik, bir şiir sonrasının uyandırdığı çağrışıma benziyordu ... Yapraklarına güneş vurdukça gölgesi büyüyen bir ağaç gibi sustun. Genç adam ışığı mı gördü gölgeyimi, ikinci bir soruya kadar bilemeyeceksin.