"Kaç gündür peşimde dolanıyor memur hanım, istemiyorum seni diyorum anlamıyor. Hayır şikayetçi değilim. Beni rahatsız etmesin, abim, babam duyarsa bu olanları hele de karakola düştüğümü öldürürler beni. Ne yaptın da peşine düştü bu çocuk, hadi oldu olanlar kadın kız başına ne işin var karakollarda sorularına cevabımı dahi beklemeden."
Al
Ben,
Benim de bir hikâyem olduğunu fark etmem, müşteri temsilcisi ile yaptığım telefon görüşmesi sırasında oldu. Belki de özlemin ve yalnızlığın yarım kalan bütün hikâyelerini benden önce dinlemişsinizdir. Ben de uzun uzun başkalarının hikâyelerini dinlemiştim. Bir arama ile başlayan benim hikâyemi geç de olsa bugün öğreneceksiniz.
Önceki günler
‘’Yüksek yüksek tepelere ev kurmasınlar’’ kına ağıdının ertesi günü baba evinden ayrılıp evimize, kocamın değil lütfen dikkate alına:) bir kadın ve bir erkeğin aynı heves, aynı heyecanla eşyaları yerleştirirken yaşadığı coşkunun, yuva yapılamadığı, ‘ihtiyaç molalarında bir araya gelen yabancı yolcular misali’ yaşadığımız evli yılların üzerinden
‘’Öyle bir sızı ki bu, anlatmam lazım birine.’’ Cümlesini okuduğum incelemesi ile başladı kimdir bunun yazarı merakım?
Sızı duygusunun ifadesi ve Ayfer Tunç hayranlığım sebebiyle nerede bu kelimelerle karşılaşsam tüm dikkatimi cezbediyor.
Neden mi bu girizgah? Birkaç sene önce, herkes herkesi rahat rahat, tesadüflere gerek kalmadan, heyecanla
Yeni bir kitap, kendi kendime "neden okudum?" sorusunu sormadan az biraz anlatmaya çalışayım efendim.
Evet artık çoğu okuduğum kitaplar için "niye okudum ki?" dememeye gayret ediyorum. Şu an için anlamasam bile bir sonraki zamanda okuduğum bir kaç cümle için olsa da muhakkak vardır bir hikmeti :).
Yazarın başka kitaplarını
İlk defa bir kitabı anlatmaya hangi cümleler ile başlayacağımı bulamadım. O kadar çok anlatılacak duygu varken, atlarım, unuturum kaygısı yazmamı yavaşlattı. Ne kadar anlaşılır olabilir bilmiyorum ama denemekten de kendimi alamıyorum.
Ana karakterler Tehmine ve Zaur’un okuyuculara birer mektubu var, naçizane yazdığım, birazcık da olsa
Rahat rahat oturduğumuz evlerimizde bilgisayardan ya da aklımızı alan akıllı telefonlarımızdan yazmak ne kolay değil mi? Herkesin içinde nefret duygusu. Susuyorum olmuyor, konuşuyorum olmuyor, yeniden, yine yine izah ediyorum olmuyor. Ah bu kelimeler neden bana yetmiyor? Azıcık sevgi dolduralım yüreklerimize. Artık şu sığamadığımız bizi
''Sana geldim içim ümitlerle dolu
Beni sarhoş etme İstanbul, ne olur
Bir gün ben de eririm caddelerinde
Çürür kemiklerim adım unutulur''
Bir sevdaya adım attığınız anda, ister istemez bir sevdalı olarak kraliçe gibi ağırlanmayı bekliyorsunuz.
Sanki hayatta tüm beklentilerinize karşılık bulmuşcasına.
Yürekteki sıranızı
“Yürüyoruz bütünlemeye kalmış bir sessizlikte…”
Mevsimim neden hazan? Hayallerimde ise hazan yok, sadece ikinci bahar hevesi yalnızca ikinci bahar hissediyor, ikinci bahar bakışıyor ve ikinci bahar konuşuyorum.
Dertlerimin ortasında umudumun yeşerdiğini düşünüyorum. Çaresizlik evet ve bunu fark ettiğimden beri önümde uzun, ağır günler, aylar,
Yalnızlığımla ne kadar da mutluyum kaç zamandır. Allah uzun soluklu kılsın hiç sırtını dönmez bana, bırakmaz beni. O da olmasa düşünmek bile istemiyorum :) amanın Allah muhafaza. Hele gün bitip de gecenin karanlığı ve çaresiz sessizliği bastırınca hemencecik gelir sokulur yanıma. Bir kere bile tek başına gelmez; heybesinde hüznü, karamsarlığı
Bizi okuyan, okuyacak olan herkese merhaba. Biz kim miyiz? Az bekleyin ya da beklemeye ne hacet kendimden başlayarak tanışalım sizlerle, sonrasında söz diğer arkadaşlarda.
Ben Neşe Cengiz 'in kitabına da adını verdiği ilk öyküsünün kahramanı Alaaddin. Evet evet buna lütfen dikkat edin Alattin değil Alaaddin.
Küçük Emrah film repliklerini az
"Ne zaman elime bir kalem alsam
Sana seslenmek geliyor içimden"
Bazen öyle anlar gelir ki kendini bir yerlere atıp ağlamaya, sustuklarını haykırmaya çalışırsın.
Haykırırsın sonuna kadar, kendi sesimi duymayayım diye.
Ne kadar çabalasan da etrafında sadece yalnızlığının sığınağını saran o hüzünden örülü duvarlarla baş başa kaldığını
''O yoksa ellerin, dudakların hiçbir şeye yaramıyor mu?
Bütün gücün, bütün umutların yalnız onun için mi?
Gelmese de her yerde yine onu bekliyor musun?
Özlemin o kadar büyük mü, anlat, o kadar derin mi?
Seviyorsun , Seviyorsun, Seviyorsun''
Beklenmedik bir anda karşınıza çıkan yabancı, ama en yakın gelen ses tam da ortadan bölüyor
"Her sabah dünya yeniden kurulur! Her sabah şartlar yeniden oluşur. Her gece kader ihtimalleri yeniden düzenler. "
Hz.Ali'nin duası ile başlamak istiyorum incelememe;
'' Allah’ım, duaların kabulünü engelleyen günahlarımı affet''
Oturulan yerden dünyanın kurtarılmaya çalışılmadığı, ateşin sadece düştüğü yeri yakmadığı, boyunlara
"Her insanın bir öyküsü vardır ama her insanın bir şiiri yoktur"
Düşünüyorum da bir zamanlar ;
Susmak zorunda kalıyor olmak ne zordu.
"Ön yargılardan uzak
Eğilip içimize baksak."
Herkese , beklenen her yere aynı anda yetişmekten vazgeçiyor insan. Bir kere konuşan, ifade eden oldun mu, sanki hep bunu yapman gerekiyormuş
