"Canım çok şey anlatmak istiyor ama yorgunum. Beynim yorgun, bedenim yorgun, bunca şeyi affeden kalbim bile yorgun artık. Heveslerim yorgun, iyimserliğim yorgun, konuşarak anlaşmaya olan inancım bile yorgun. Benden geriye mecalsiz bir şey kaldı sadece. Çok yorgunum"..
Hesap etmediğin bir acıyla sınandığın gibi, bir gün tamamen bilmediğin yerden bir sevinçle çiçek açacaksın..
Okur Takip Önerileri
Birinin seni anlaması, bazen sevmesinden bile kıymetlidir..
Ne tuhaf değil mi? Sahip olmadığın birini kaybettiğini sanmak..
Derler ki gün gelir ve bir anda fark edersin ki, hayatında yaşayıp yaşayacağın bütün güzel şeyler geride kalmış..
Bazen biri için kafamızda kurduğumuz resime o kadar sıkı tutunuyoruz ki arkasındaki gerçek kişiyi görmeyi unutuyoruz..
İki insanın birbirini sevmesi geçmişi unutmanın en zarif yoludur..
"Ben senin yalnız resmine aşığım... Resminle aramda ne kadar uzun zaman geçti. İlk karşılaşmamızı dün gibi hatırlarim. Birden bana iyilikle, sevgiyle bakan bir yüz gördüm. Elbiselerim eskiydi, kirliydim, sakallarım uzamıştı. Inanamadım. O insanca bakışı bir daha göremem diye bir daha resme bakmaktan korkuyordum. Ikinci kere zorlukla baktım resmine. Gene iyilik gene sevgi vardı gözlerinde"..
Ölmekten korkmuyorum, yeterince yaşamamış olmaktan korkuyorum..
O asla bana ait değildi.
Ama onu kaybetmek kalbimi kırdı..