İnsanları aile yapan şey değil miydi aynı acıdan kıvranmak?
En nihayetinde bir merhaba ile veda etmiyor muyuz yabancı olmaya?
Reader Follow Recommendations
Arkadaşlar, para, dostlar, sevgililer bunların hepsi saç gibidir. Kesilse de yerine yenisi gelir. Saç uzadıktan sonra acısını unutursun. Anne, baba, kardeş bunlar kol ve bacak gibidir. Kesilir ve sakat kalırsın ama zamanla alışırsın, adapte olursun. Evlat ise kalp gibi, ciğer gibidir. Sökülür ve sen de bu acıyı sonsuza dek yaşarsın. O acı hiç dinmez, hiç unutulmaz.
Eğer tedavi insanın kendi içindeyse, neden bu kadar kalabalık bir dünyada yaşıyoruz ki?
İnsanlar ya çok yükseklere çıkanlara ya da yerin dibine geçenlere yol verirler.
Gitmek zorunda olanı gidişiyle yargılama. Onun nerede durduğuna bak. Çünkü durduğu yer belli eder kim olduğunu.
Nerede durduğumuz kim olduğumuzu belli eder.
Sınanmadan sadece sevdiğini sanır insan.
Ölümsüz olanı sevecek kadar ömrü yoktur insanın, bu yüzden kendinden önce ölmesi muhtemel olanı sever her zaman.
Bir gün öleceğini bile bile sevmek birini, belki de bile isteye çağırmaktı acıyı.
Belki de biz Tanrı’ya olan inancımızı sevdiklerimiz üzerinden sınıyoruzdur.
Hayat bir vakıf olma halidir.
Ölmek için istemeden bile olsa yaşamak gerekiyordu ve yaşadıkça insan bir sonraki kötü habere yaklaşıyordu sadece.
Nerede bir kedi görse sevmek için peşinden gidenler, kötülüğün ne demek olduğunu bilmezler. Çünkü bütün kediler cennete gider.